A dla mnie film był jednoznaczny - żadnego chłopca nigdy nie było, co staje się jasne w momencie kiedy Donna w nowym mieście opowiada, że jej syn stracił nogę (wcześniej był molestowany, przetrzymywany w piwnicy i umierający na zapalenie płuc, ale jego nogom nic nie było). Zdała sobie sprawę z tego, że tamta bajeczka była zbyt mocna, wzbudzała zbyt silne emocje, a tym samym bardziej mogła skłonić ludzi do poszukiwania prawdy, więc tym razem użyła bezpieczniejszej historii. Na dodatek okazało się przecież, że wcale nie jest niewidoma, więc nawet w tej kwestii zmyślała.
A że mieszkańcy tak jej bronili? Nic nadzwyczajnego, specjalnie wybierała małe społeczności (znowu - na końcu wybrała taką ponownie), w których siłą rzeczy ludziom bardziej na sobie zależy, tym bardziej w wypadku takiej szalenie poszkodowanej przez los, dzielnej kobiety. Ot, budziła we wszystkich instynkt opiekuńczy. Pomysł z "tajemniczym spiskiem" całego miasteczka to już gruba nadinterpretacja.

No dobra, ale ten agent wydawnictwa, Ashe, przez wszystkie rozmowy z Gabrielem podkreślał, że wielokrotnie i długo konwersował z Doną i Petem, że oni opowiedzieli mu straszne tajemnice z życia chłopa.
Czyli Ashe jeździł tam do tego miasteczka wielokrotnie i ani razu nie widział na żywo chłopaka?